συναποβίωση

η, Ν

φρ. «τεκμήριο συναποβιώσεως»

(νομ.) διάταξη κατά την οποία, όταν υπάρχει περίπτωση πολλών ατόμων που έχουν πεθάνει και δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι το ένα επέζησε τού άλλου, τότε θεωρείται κατά τεκμήριο ότι όλα έχουν αποβιώσει συγχρόνως, με άμεση συνέπεια καθένα από αυτά να κληρονομηθεί από τους δικούς του κληρονόμους.